Porady medyczne
NIE LEKCEWAŻ OBJAWÓW ALERGII, ponieważ nie leczona:
obniża odporność organizmu, zwiększa skłonność do infekcji, wzmaga powikłania po infekcji, może prowadzić do uciążliwej astmy oskrzelowej, a ta z kolei może doprowadzić do przewlekłej obturacyjnej choroby płuc.
Pierwsze objawy alergii mogą wystąpić w każdym wieku, także u osób dorosłych. W takiej sytuacji najlepiej jak najszybciej skonsultować się z lekarzem alergologiem, który za pomocą odpowiednich badań ustali charakter i przyczynę alergii.
- u niemowląt i małych dzieci,
- u osób z chorobami skóry,
- u pacjentów przyjmujących leki przeciwhistaminowe i przeciwzapalne,
- u osób z podejrzeniem uczulenia na: jady owadów, sierść kota, leki, lateks czy niektóre pokarmy.
- ogólny poziom przeciwciał (IgE całkowite),
- pojedyncze alergeny (IgE specyficzne) - sprawdź jakie wykonujemy alergeny pojedynczo >>>
- z gotowych paneli/testów
W praktyce klinicznej obserwujemy, iż znaczny odsetek pacjentów z chorobami nerek cierpi również na nadciśnienie tętnicze. Z drugiej strony wśród głównych przyczyn (obok cukrzycy i kłębuszkowego zapalenia nerek) prowadzących do przewlekłej choroby nerek (PChN) wymienia się nadciśnienie tętnicze.
Nadciśnienie tętnicze jest jedną z najczęstszych chorób układu sercowo-naczyniowego sięgającą w populacji polskich seniorów nawet 60-80%.
Nadciśnienie tętnicze jako choroba przewlekła ma bezpośredni i pośredni wpływ na aktywność życiową oraz jakość życia uwarunkowaną stanem zdrowia.
Największy wpływ na jakość życia mają powikłania narządowe nadciśnienia tetniczego takie jak:
- udar mózgu
- zawał serca
- niewydolność serca
- przewlekła choroba nerek
Przewlekła choroba nerek charakteryzuje się pogorszeniem funkcji nerek wyrażoną wzrostem toksyn mocznicowych min. kreatyniny, mocznika oraz obniżeniem eGFR (estimatedglomerularfiltrationrate- szacowany wskaźnik filtracji kłębuszkowej).
W przewlekłej chorobie nerek może dochodzić również do :
- zaburzeń elektrolitowych (nieprawidłowe poziomy potasu, wapnia, fosforanów)
- anemii - obniżenia hemoglobiny (zmniejszona liczba erytrocytów ze względu na obniżenie produkcji erytropoetyny w uszkodzonych nerkach)
- zaburzeń wolemii (obrzęków)
- zaburzeń hormonalnych-nieprawidłowego poziomu parathormonu
- niedoboru witaminy D (produkowanej w nerkach)
Według badań Prof. Bolesława Rutkowskiego w ramach projektu POLNEF- PRZEWLEKŁA CHOROBA NEREK występuje w polskiej populacji aż u 11,9-15,6% mieszkańców.
W leczeniu przewlekłej choroby nerek szczególną uwagę zwracamy na :
- znalezienie PRZYCZYNY prowadzącej do uszkodzenia nerek oraz powstrzymanie dalszej PROGRESJI niewydolności nerek celem uniknięcia konieczności terapii nerkozastępczej tzn. DIALIZOTERAPII, PRZESZCZEPIENIA NERKI,
- zapobieganie dalszemu uszkadzaniu nerek poprzez leczenie NADCIŚNIENIA TĘTNICZEGO, cukrzycy, białkomoczu, infekcji i innych chorób mających wpływ na włóknienie nefronów
- dostosowanie dawek leków do funkcji nerek (eGFR) celem uniknięcia toksycznego działania leków,
- unikanie leków nefrotoksycznych (uszkadzających nerki),
- kontrolę kreatyniny, mocznika, potasu, gospodarki wapniowo –fosforanowej, morfologii krwi,
- unikanie nefropatii kontrastowej,
- hamowanie progresji niewydolności nerek ,
- dietę.
Profilaktyką, diagnostyką i leczeniem nadciśnienia tętniczego oraz chorób nerek zajmuje się poradnia nefrologiczna .
Dr hab. n. med. Mirosław Banasik
specjalista chorób wewnętrznych
specjalista chorób nerek - nefrolog
transplantolog kliniczny
Wirusowe zapalenie wątroby typu C (WZW C). Myślisz, że ten problem Cię nie dotyczy?
Jeżeli
- przebywałeś wielokrotnie w szpitalu i miałeś wykonywane zastrzyki, kroplówki, dializy, zabiegi i operacje chirurgiczne;
- poddawałeś się badaniom diagnostycznym (gastroskopia, kolonoskopia, bronchoskopia);
- miałeś wykonywane zabiegi stomatologiczne (usuwanie zębów, wszczepianie implantów);
- usuwałeś brodawki lub zmiany skórne;
- korzystałeś z usług w gabinetach fryzjerskich i kosmetycznych (botox, manicure, pedicure);
- robiłeś tatuaż lub makijaż permanentny;
- przekuwałeś różne części ciała (piercing);
- odwiedzałeś gabinety akupunktury;
- korzystałeś ze wspólnej maszynki do golenia, cążek, szczoteczki do zębów z osobą zakażoną;
- chociaż raz zażyłeś narkotyk dożylnie lub donosowo;
- utrzymywałeś kontakty seksualne z wieloma partnerami;
- miałeś transfuzje krwi lub przyjmowałeś preparaty krwiopochodne przed rokiem 1992;
- masz nieprawidłowe wyniki prób wątrobowych
to również i Ty jesteś w grupie ryzyka zakażenia tą groźną chorobą!
WZW C jest chorobą zakaźną wywoływaną przez wirusa zapalenia wątroby typu C (HCV). Wirus HCV nazywany jest cichym zabójcą, gdyż zakażenie przebiega bezobjawowo lub objawy nie są charakterystyczne, a o jego obecności dowiadujemy się zazwyczaj przypadkowo. Jak podaje Światowa Organizacja Zdrowia 95 % zakażonych nie wie, że padło ofiarą HCV. Choroba potrafi nawet przez kilkadziesiąt lat pozostawać w ukryciu. W tym czasie skutecznie niszczy wątrobę chorej osoby, co może prowadzić do marskości lub niewydolności tego narządu, a nawet rozwoju raka wątrobowokomórkowego.
W celu wykrycia zakażenia należy przeprowadzić test z krwi na obecność przeciwciał anty-HCV. Badanie jest szybkie, proste i powinna wykonać je każda osoba.
Jeżeli przeciwciała anty- HCV zostaną wykryte w Twojej krwi to jeszcze nie oznacza, że chorujesz na wirusowe zapalenie wątroby typu C. Obecność przeciwciał może świadczyć tylko o tym, że miałeś kontakt z wirusem. W celu potwierdzenia aktywnej infekcji należy wykonać dodatkowe badanie wykrywające materiał genetyczny wirusa (RNA HCV).
Zakażenie HCV stanowi obecnie jeden z ważniejszych problemów epidemiologicznych w zakresie chorób zakaźnych w Polsce. Pamiętaj, że przeciwko HCV (WZW C) nie ma szczepionki, dlatego tak ważne jest wykonywanie badań na anty-HCV i wczesne wykrycie zakażenia.
Test anty- HCV można wykonać w Laboratorium DCM DOLMED S.A. od poniedziałku do piątku w godz. 7:00 – 18:00.
Badanie nie wymaga specjalnego przygotowania.
Cena: 30 zł.
Wynik otrzymuje się w tym samym dniu lub w dniu następnym.
Cukrzyca jest chorobą w której mechanizm przemiany glukozy, podstawowego składnika odżywczego, nie działa prawidłowo w wyniku czego dochodzi do podwyższonego stężenia cukru we krwi.
Przyczyną cukrzycy są zaburzenia produkcji lub działania w organizmie insuliny - hormonu, który jest wytwarzany w trzustce i odgrywa zasadniczą rolę w metabolizmie węglowodanów.
Nieleczona cukrzyca prowadzi do uszkodzenia wielu narządów oraz rozwoju poważnych powikłań, niekiedy prowadzących do śmierci Pacjenta. Do najpoważniejszych powikłań towarzyszących cukrzycy należą: zawały serca i udary mózgu, ślepota, uszkodzenie nerek, uszkodzenie naczyń krwionośnych i nerwów, a w rezultacie amputacje palców, a nawet i kończyn.
Jakie rozróżniamy typy cukrzycy i kto najczęściej na nie choruje?
Wyróżniamy dwa podstawowe rodzaje cukrzycy:
- typu 1 zwana cukrzycą "zależną od insuliny"
- typu 2 zwana cukrzycą "niezależną od insuliny"
W cukrzycy typu 1 stwierdza się całkowity lub prawie całkowity brak insuliny, wywołany zniszczeniem komórek produkujących ją w trzustce. Dokładna przyczyna tego procesu nie jest znana, jednak za najbardziej prawdopodobne uważa się:
- uszkodzenie komórek produkujących insulinę przez infekcje wirusowe lub inne,
- nieprawidłową reakcję organizmu skierowaną przeciwko komórkom produkującym insulinę i ich niszczenie w mechanizmie tzw. autoagresji.
W przypadku cukrzycy typu 1 podawanie insuliny jest absolutnie niezbędne do przeżycia. Najczęściej cukrzyca tego typu wykrywana jest u ludzi młodych, poniżej 30 roku życia.
W cukrzycy typu 2 insulina jest wytwarzana, lecz jej ilość jest niewystarczająca dla organizmu lub nie działa ona w sposób właściwy; określa się to mianem insulinooporności. Przyjmowanie insuliny w cukrzycy typu 2 nie jest konieczne nawet przez wiele lat. Najczęściej wystarcza odpowiednia dieta i leczenie doustnymi lekami przeciwcukrzycowymi.
Przyczyna powstania cukrzycy typu 2 mimo wielu badań pozostaje nadal nieznana. Chorzy na cukrzycę typu 2 stanowią 90-95% wszystkich chorych na tą chorobę i dotyka ona ludzi w wieku średnim i podeszłym. Cukrzyca typu 2 często występuje rodzinnie i często towarzyszy nadwadze lub otyłości.
Jakie są objawy cukrzycy?
Do głównych objawów cukrzycy należą:
- wzmożone pragnienie i suchość w ustach,
- oddawanie dużych ilości moczu,
- utrata masy ciała,
- uczucie ciągłego zmęczenia,
- świąd w okolicy narządów płciowych,
- zaburzenia widzenia,
- zwiększona podatność na infekcje,
- trudne gojenie się ran.
W cukrzycy typu 1 objawy choroby rozwijają się w krótkim czasie, zazwyczaj kilku tygodni, a nawet dni. Bez leczenia insuliną stan chorego stopniowo ulega pogorszeniu, dochodzi do znacznej utraty masy ciała, odwodnienia, wymiotów, senności i stanu określanego śpiączką ketonową. Śpiączka ketonowa nie leczona stanowi bezpośrednie zagrożenie życia chorego.
W cukrzycy typu 2 objawy są podobne, ale pojawiają się stopniowo, są mniej nasilone i przez wiele miesięcy i lat są niezauważane przez chorego i jego otoczenie. Przez wiele lat cukrzyca typu 2 może przebiegać bezobjawowo, a śpiączka ketonowa się nie pojawia.
Czy można chorego wyleczyć z cukrzycy?
Obecnie całkowite wyleczenie nie jest możliwe. Stosowana terapia pozwala na uzyskanie dobrego stanu zdrowia i samopoczucia chorego oraz w znaczący sposób hamuje i zwalnia rozwój późnych powikłań tej choroby.
Jak obecnie leczymy cukrzycę?
Osoby chore na cukrzycę powinny pozostawać pod stałą opieką lekarską, co pozwola na ograniczenie skutków choroby. Według obecnego stanu wiedzy leczenie należy prowadzić do końca życia. Stosowana terapia pozwala na utrzymanie dobrego stanu zdrowia i samopoczucia chorego.
W leczeniu zaleca się:
- stosowanie odpowiedniej diety,
- leczenie doustnymi lekami przeciwcukrzycowymi,
- leczenie insuliną powiązane ze stałym monitorowaniem stężenia glukozy we krwi,
- stosowanie stałego codziennie powtarzanego wysiłku fizycznego,
- edukację pacjenta.
O co zapyta się mnie lekarz podczas pierwszej wizyty?
W celu wystawienia diagnozy i rozpoczęcia leczenia lekarz zapyta Cię między innymi o:
- objawy,
- wyniki badania krwi a w szczególności wynik poziomu glukozy,
- dotychczasowe leczenie,
- zasłabnięcia,
- problemy ze skórą i stan zębów,
- infekcje układu moczowo-płciowego,
- kłopoty ze wzrokiem,
- choroby nerek, serca i układu nerwowego,
- problemy z naczyniami krwionośnymi w kończynach,
- przyjmowane leki na nadciśnienie,
- cukrzyce u innych członków rodziny,
- problemy z utrzymaniem wagi oraz nawyki żywieniowe,
- uprawianie sportu.
dr n. med. Lech Paduch
Poradnia Diabetologiczna DCM DOLMED S.A.
Zdaniem wielu dietetyków, witamina D to najbardziej niedoceniana substancja odżywcza potrzebna naszemu organizmowi.
Kojarzy się głównie z zapobieganiem krzywicy u dzieci, a tymczasem jest jedną z najważniejszych witamin odpowiedzialnych za zdrowie osób dorosłych! Zapewnia prawidłowe funkcjonowanie wielu tkanek, organów i komórek.
Skutki niedoboru witaminy D:
- krzywica, zaburzenia wzrostu, zniekształcenia sylwetki u dzieci i młodzieży,
- rozmiękczenie kości (osteomalacja), osteoporoza, bóle kostne u dorosłych,
- zwiększone ryzyko złamań, skrzywień i zwyrodnień układu kostnego,
- osłabienie i wypadanie zębów,
- nieprawidłowe funkcjonowanie układu nerwowego i mięśniowego,
- nadciśnienie, choroba niedokrwienna i zawał serca,
- zapalenie spojówek, krótkowzroczność,
- problemy dermatologiczne, stany zapalne skóry,
- osłabienie organizmu i zmniejszenie odporności,
- pogorszenie słuchu,
- zwiększenie ryzyka powstawania chorób nowotworowych, chorób autoimmunologicznych, zwłaszcza cukrzycy typu I, choroby Leśniowskiego-Crohna, Parkinsona, RZS.
Należy także pamiętać, że witamina D w dużych ilościach jest szkodliwa. Nadmiar może powodować biegunki, nudności, bóle głowy, świąd skóry. Może być przyczyną łatwego męczenia się, wzmożonego oddawania moczu oraz niekorzystnie wpływać na funkcjonowanie nerek, płuc, serca i uszu. U osób dorosłych zwiększa ryzyko zawału serca, miażdżycy i kamicy nerkowej. U dzieci skutkiem nadmiaru witaminy D może być opóźnienie w rozwoju.
Kto powinien wykonać badanie stężenia witaminy D:
- pacjenci z osteoporozą i ich krewni,
- osoby, u których stwierdzono hipokalcemię, hipokalcurię, hipofosfatemię,
- osoby z przewlekłą chorobą płuc, wątroby, niewydolnością nerek, chorobą nowotworową,
- pacjenci z nadczynnością tarczycy i przytarczyc,
- osoby ze zmniejszonym wchłanianiem lub przyspieszonym metabolizmem witaminy D,
- osoby otyłe,
- kobiety, u których menopauza wystąpiła przed 45 rokiem życia,
- kobiety w ciąży,
- dzieci, u których wykryto nieprawidłowy poziom wapnia,
- pacjenci przyjmujący glikokortykoidy, leki przeciwdrgawkowe, leki immunosupresyjne.
Przed rozpoczęciem suplementacji należy sprawdzić poziom witaminy D, a następnie zgodnie z zaleceniami Międzynarodowej Fundacji Osteoporozy, ponowić badanie po 3 miesiącach.
W naszym laboratorium można wykonać oznaczenie witaminy D total (D2 25 OH + D3 25 OH) w surowicy krwi w atrakcyjnej cenie. Czas oczekiwania na wynik: 1-2 dni.
